Vandaag was de grote dag dat we zelf met onze nieuwe wichelroedes op pad zouden gaan naar de steencirkel om de energieën aldaar af te tasten. Maar het liep allemaal wat anders dan gepland was...
Eerst hebben we onze toch wel roestige ervarenheid (of nieuwheid) met het wichelroede lopen binnenshuis getest. Ons meest nuchtere lid bleek gevoeliger dan wie dan ook voor het aanvoelen van de verstoringen van het elektro-magnetische veld en doorboorde daarbij bijna haar keel.
Maar op deze dag, die toch een beetje het summum van onze speurtocht naar de raadselachtige verschijnselen in het bos bij Vries had moeten zijn, loopt uit op een deceptie. Op het moment dat we de deur uit willen gaan, roepen de weergoden ons (alweer) een halt toe maar wat veel erger is, we beginnen onderling te bekvechten. Onze meningen verschillen en het onderlinge vertrouwen krijgt een flinke deuk. Verstoorde energieën die alles in het werk stellen om te voorkomen dat we tot meer ontdekkingen komen, zo voelt het aan want we willen toch alledrie hetzelfde... toch?
Onze zoektocht is even vertraagd, maar we geven niet op en zullen de speurtocht binnenkort hervatten maar moeten onze prioriteiten wel opnieuw vaststellen en zoals dat tegenwoordig genoemd wordt, onze neuzen weer in dezelfde richting zien te krijgen.
Daarom vandaag helaas geen nieuwe onthullingen maar even een lesje wichelroede lopen en onze mening daarover:
Een goed inleiding over het wichelroede lopen is te vinden op deze website. Wijzelf hebben een L-roede gemaakt omdat die zeer geschikt is voor het vinden van ondergrondse energiebanen. Maar meer kritische informatie (niet per sé correct) is te vinden in de wikipedia.
En het meest fascinerende verhaal is van een wetenschapper (Erik Kasteleyn), een serieuze voordracht (waarbij we de dyslectische spelfouten maar over het hoofd zien) over de geschiedenis, de ontwikkeling en het gebruik van de wichelroede. Het mooiste van de lezing is echter dat deze man wetenschappelijk onderbouwd aangeeft dat de wichelroede echt iets te vertellen heeft. Het grote probleem is de interpretatie van de uitslag van de wichelroede.
Wat wij vinden:
Als K(u)LT geloven we zonder meer dat de aarde, mensen en andere levende wezens, misschien zelfs de onlevende dingen, energie uitstralen. En dat deze meetbaar zijn, maar misschien nog niet altijd voor de wetenschap. Had iemand in het jaar 1.000 verteld over bacterieën en hij/zij zou je uitgelachen hebben;of wat dacht je van radiogolven, draadloos internet of radiologie?
We denken ook dat iemand die energielijnen probeert te observeren deel gaat uitmaken van de energiebaan en dus de geobserveerde energie daardoor beïnvloed. Daarom wordt ook altijd aangeraden 'je geest leeg te maken' voor het wichelroede lopen maar je kunt nooit voorkomen dat jouw stemming of gevoel het resultaat beïnvloedt. Onze mening hierin is heel simpel: observeer maar wees heel voorzichtig met het trekken van conclusies en zeg nooit dat het de waarheid is wat je hebt geobserveerd. Deze fout hebben enkele religies (en vergelijkbare stromingen) helaas wel gemaakt en volgens ons hebben we daardoor nog steeds wereldwijd problemen en afgehakte hoofden.
Conclusie:
Eigenlijk kunnen we maar één ding concluderen: er zijn energieën die nog niet op een wetenschappelijke manier vast te leggen zijn. Andere instrumenten (zoals bepaalde sensoren van de mens zelf, naast de bekende zintuigen) kunnen hiervoor wellicht wel ontvankelijk zijn. Deze zintuigen kunnen versterkt worden door hulpmiddelen. Voor de één zal dat een wichelroede zijn of een pendel of een voorwerp onder een kussen, noem het maar op. Of we dit extra zintuig (of zintuigen) intuïtie moeten noemen weten we niet maar het is een goede benaming want gebruiken we het woord intuïtie niet voor alles wat we aanvoelen maar waarvoor we geen goede verklaring hebben? Noem het helderziendheid en een groot deel van de mensheid lacht je uit...
Wij geloven dus zeker dat er niet-meetbare zaken zijn, maar helaas hebben we dat vandaag niet kunnen testen op de plek waar we dat het liefst hadden gedaan, bij één van de grootste mysteries van Vries.
We weten gewoon, we voelen het, we ruiken het bijna, dat we dichtbij de oplossing van het mysterie zijn maar we zijn er nog niet. Iedere keer is er een sterke soort tegenwerking die zover gaat dat het nu zelfs ons intern verdeeld heeft.
Of willen we zelf misschien niet dat de mysteries opgelost worden???